Manifest

Samen hebben we genoeg
In Eindhoven wonen mensen van allerlei achtergronden, leeftijden, overtuigingen en met verschillende ervaringen. Iedereen draagt iets mee: een verhaal, een vraag, een talent, een pijnpunt. In deze veelheid schuilt, naar mijn mening, iets bijzonders. Zodra individuen elkaar ontmoeten, ontstaat er ruimte om te delen, te leren en te groeien. Daar, in het samengaan, leeft verbinding.

Het Archief voor Verbinding is een lopend onderzoek naar die verbinding. Niet groots en meeslepend, maar klein en tastbaar. Op straat, op pleinen en in ontmoetingen. Door creatieve interventies worden verhalen, meningen en behoeftes van Eindhoven opgehaald en in dit online archief gedeeld. Geen interpretaties, geen vertalingen – maar wat gezegd en gedeeld is, wordt bewaard zoals het kwam. In beeld, in tekst, in sporen. In de stad.

Dit archief groeit met wat Eindhoven geeft. Via gesprekken, kaarten, foto’s en acties ontstaat een verzameling van hoe mensen hier denken, voelen, hopen en leven. Niet als registratie van feiten, maar als reflectie van de rijkdom aan stemmen die deze stad maken. Het laat zien dat er schoonheid zit in het kleine, kracht in kwetsbaarheid, en betekenis in simpelweg delen.

In het project is ruimte voor respect, voor verschil, voor het niet-weten. Voor stilstand en groei. Hier zijn jullie geen nummer van een onderzoek, maar mede-makers. Zonder jullie is dit project er niet. Jullie woorden, jullie aanwezigheid, jullie bijdrage zijn het hart van het archief.

Het is geen project dat kant-en-klare antwoorden biedt. Het is een uitnodiging tot nadenken, tot samenkomen. Een poging om te laten zien wat er al is – en wat mogelijk wordt als we ons openstellen. Voor elkaar, voor verandering, voor verbinding.

Over

Het Archief voor Verbinding is het platform waarin Sanne Prevoo op zoek gaat naar verbinding in Eindhoven.
Ze onderzoekt hoe jij je als medebewoner verbonden voelt met je omgeving en de ander, wat jij mist, en wat je wensen en fantasieën zijn voor Eindhoven.
Dit is de plek waar we kijken wat er al is, en wat er samen kan komen om deze wensen misschien wel in gang te zetten.

Voor Sanne is het verbinden van haarzelf met haar omgeving en de mensen om haar heen een manier waarop zij groeit.
Ze denkt dat daar de “kracht van samen” te vinden is.
Ze denkt dat er groei te behalen valt in het verbinden van de meningen, gedachtes, verhalen, perspectieven en manieren van leven in Eindhoven.

Het Archief voor Verbinding is opgericht om precies dit te verzamelen, door middel van acties die zij alleen of samen met anderen faciliteert.
Hier op het online platform maakt zij inzichtelijk wat de stadsbewoners met haar gedeeld hebben, wat de bevindingen zijn, en welke kansen of vragen daaruit ontstaan.

Het Archief vóór Verbinding is geen eindpunt.
Het is een plek in beweging.
Een plek waar jij iets mag achterlaten, een gedachte, een wens, een verhaal en je misschien ook iets meeneemt.

(Site gemaakt door: Sem Sannen)

Thuiskomen in jezelf

Interview Kamiel en J


Soms begint thuiskomen bij het beseffen dat je jezelf bent kwijtgeraakt

Het gevoel van verloren zijn. Jezelf niet kunnen horen, niet weten wat je nodig hebt. De stem van anderen voorrang geven boven die van jou. Zo ging J. voor lange tijd door het leven. Ze koos ervoor verdwaald te zijn, om niet te voelen. Ze noemt het haar levensstijl van toen.  

Kamiel moest de weg vinden in de beperking van haar lichaam en geest. Ze werd twee jaar geleden door een hersenschudding geconfronteerd met het stil moeten staan, weer opnieuw leren om te gaan met zichzelf en het onwetende hiervan. Stilstaan voor iemand die altijd gewend is te rennen, was een uitdaging. 

Wanneer is dan “het” moment dat je beseft: ik moet en wil iets anders dan dit? 

J. ziet dat voor velen geldt, vooral als je jong bent of als je uit een onveilige situatie komt, dat je slachtofferschap naar je toe trekt. Maar het is uiteindelijk een keuze om eruit te stappen.

Hier begon het voor haar, loslaten. Het is niet makkelijk om sterk te worden als je geen emotioneel sterk voorbeeld in je omgeving hebt. Therapie is waar ze leerde, en nog steeds leert, de juiste vragen aan zichzelf te stellen. 

Voor Kamiel was er geen ontkomen aan het feit dat ze geen keus had om anders te moeten dan dat ze gewend was. Haar uitdaging was haar lichaam opnieuw leren kennen en voor het eerst echt te leren begrijpen wat het haar vertelde. Maar hoe doe je zoiets? 

Haar emmertje met energie voelde niet meer oneindig zoals voorheen. Haar zenuwstelsel is vaker van slag, niet alleen het hoofd dat overuren draait maar ook het lichaam dat niet meer veilig voelt. 

“Ik kan hoe het is niet veranderen, maar ik kan wel kiezen wat ik ermee doe.”

In het leven zijn er mensen waarmee je je omringden die horen bij de manier van leven waar jij je in bevindt. Denk aan je vrienden maar ook je ouders, ieder mens waarmee jij een verbinding hebt of had. 

Voor J. was het een grote uitdaging om de mensen waarvan ze dacht deze voor lang bij zich te houden, los te moeten laten. Waar zij heen wilde, was niet dezelfde weg als die van hen. Om dichter bij zichzelf te kunnen komen moest ze anderen loslaten. 

Door middel van schrijven leerde ze zichzelf vragen stellen die ze eerder niet had durven vragen. Haar pijn kreeg plaats op papier en haar verdriet werd een bron van kracht. 

De leerschool van Kamiel lag in dat zij zichzelf voorbijging door het willen pleasen van iedereen, waaronder haar vrienden en haar ouders. Ze leerde haar grenzen aan te geven, haar energie te besparen voor dat wat zij nodig had. Ze ontdekte: ik heb geen afsluiting van anderen nodig om vooruit te kunnen bewegen. 

Het gevoel van gegrond zijn voelt niet altijd als geluk.

Voor J. betekent gegrond zijn in zichzelf, observeren in plaats van voelen. Zij vindt haar kracht in het zijn met wat er is, dit niet proberen te veranderen maar te kijken en aan te horen. Voor haar is geaard zijn geen emotie maar een staat van zijn waar zij zich in begeeft. Voor haar de meest pure staat van zijn. Meditatie speelt hierin voor J. een grote rol. Ze zegt zo haar lichaam, geest en ziel samen te brengen.

Kamiel beschrijft zichzelf als zacht en helder wanneer zij zich gegrond voelt. Ze weet wat ze voelt, wat ze nodig heeft en durft dit uit te spreken zonder schuldgevoel naar anderen. In de loop van de afgelopen twee jaar kwam ze erachter dat zij eigenlijk altijd heel veel voelt. Wanneer zij thuis is in zichzelf, zit zij met alles wat ze voelt. Soms is het vreugde, soms is het heel kwetsend en soms is het heel verdrietig. Gegrond zijn betekent voor haar verbonden zijn met dat wat er in je leeft. “Ik huil, ik lach”

“Ik wil omringd zijn door mensen die ook willen groeien en elkaar daarin steunen.”

Door je te omringen met mensen die een gelijke weg willen afleggen, is er ruimte voor groei.

Zo benoemt J. dat je in een ongezonde vriendschap de druk om je aan te passen kan voelen, om te voldoen. Je verliest jezelf stukje bij beetje. “In een voedende vriendschap mag je bestaan met alles wat je bent, ook je pijn, twijfel en kwetsbaarheid.”

Kamiel sluit zich hierbij aan. Ze voelt zich veilig bij J., juist omdat er geen oordeel is. Ze mogen elkaar spiegelen, zonder dat het iets van hen afneemt. Groei ontstaat als er ruimte is om eerlijk te zijn, ook als het schuurt.

“Zij hielp mij naar plekken te gaan die ik anders zou ontwijken.”

J. kreeg van jongs af aan te horen dat haar gekkigheid en speelse manier van leven verkeerd was, dat er iets niet goed was aan haar en dat het iets was dat zij maar beter kon verbergen. “Kamiel heeft mij geholpen mijn gekke en rare kant van mezelf te omarmen.” Ze had niet altijd woorden nodig om gehoord te worden, het was de stilte waar J. zich thuis kon voelen. 

Door de gelijkenissen in hun verleden kunnen de twee vriendinnen zich automatisch goed in elkaar verplaatsen, ervaart Kamiel. Zij kunnen op deze manier elkaars pijn begrijpen en zo ook verlichten.

Voor J. en Kamiel is het meest van belang dat ze zonder oordeel weten te kijken naar de ander. Met elkaar te kunnen zijn, in welke staat dan ook, brengt hen dichter bij zichzelf en elkaar.